در محضر استاد، کلامی از علامه جوادی آملی:
در محضر استاد، کلامی از علامه جوادی آملی: | ||
|
هر آنچه غیر خداست و انسان را از خدا باز می دارد، دنیاست. مال، فرزند، عیال، مقام و یا شئونات دیگر، هر چه ارتباط انسان را با خدا قطع کند و حضور خدا را از او بگیرد و خلوص را از وی سلب کند، دنیا است و قلب دنیازده مرده است که باید با حکمت عملی احیا شود. تهذیب جان و تربیت روح نتیجه حکمت است که مورد تأکید کتاب و سنّت قرار گرفته است. برای رسیدن به این مهم باید از سفاهت پرهیز کرد، چون سفاهت با حکمت جمع نمی شود و انسان سفیه هرگز حکیم نخواهد شد.
حکمت در این است که انسان خود را بشناسد، آغاز و انجام هستی را بداند، به نیازمندی خود پی ببرد، و تنها به مبدئی که هم به نیازش عالِم است وهم قدرت رفع نیازش را دارد، تکیه کند، کسی که خود را نشناخته و پی نبرده که ذاتاً محتاج است و متوجه نشده که برطرف کننده حاجتش کیست، سفیه است، زیرا یا به کسی مراجعه نمی کند یا به مانند خود که محتاج است مراجعه می کند.
|
